استفاده از سموم جهت اهداف جنگي به گذشته‌هاي بسيار دور باز مي‌گردد، زماني‌كه بشر اوليه جهت كشتن حيوانات و يا همنوعان خود از پيكان‌هاي آلوده به سم استفاده مي‌كرد. بهره‌گيري از آن مواد در آن زمان مرسوم بوده است. پروكيپوس مورخ روم شرقي در مورد جنگ‌هاي ساسانيان و روميان مي‌نويسد: براي تسخير دژهاي روميان، سپاهان ساساني زير ديوار اين دژها گودال مي‌كندند، در اين گودال‌ها كه گاه با نقب دشمن كه براي مقابله، كنده شده بود، روبرو مي‌شدند، دوطرف مي‌ كوشيدند با سوزاندن گوگرد، سربازان حريف را بيرون رانده و گودال را تخريب نمايند.اولين عامل شيميايي كه توسط انسان‌ها در جنگ‌ها مورد استفاده قرار گرفت، نفت و قير بود. بدين ترتيب كه صدها سال قبل از ميلاد مسيح، جنگاوران، دشمن را با افروختن آتشي در پاي ديوار قلعه‌ها وادار به تسليم مي‌كردند. هم چنين در يونان قديم با تركيب قير، گوگرد و مواد چسبناك، ماده‌اي مي‌ساختند كه هنگامي‌ كه اين ماده را در آب مي‌ريختند، آتش مي‌گرفت، اين ماده را (آتش يوناني مي‌خواندند). در سال 673 قبل از ميلاد،‌ يوناني‌ها هنگامي كه قسطنطنيه را در محاصره داشتند، منابع آبي اين شهر را آلوده كردند. در سال 600 قبل از ميلاد، سولون، قانون گذار آتن ريشه‌هاي درخت Hele Boruse را كه ضمناً داراي اثرات درماني بود، در آب رودخانه مي‌ريخت تا نيروهاي دشمن كه از آب رودخانه براي آشاميدن استفاده مي‌كردند، دچار اسهال شديد مي‌شدند، به نحوي كه آنها امكان دفاع از خود را نداشته و در نتيجه يك پيروزي آسان براي آتني‌ها به دست مي‌آمد. توكسين كه يكي از عوامل ميكروبي مي‌باشد، از كلمه يوناني Toxicon به معناي نيزه سمي، مشتق شده است. استفاده از توكسين‌ها قدمتي به اندازه تاريخ قبايل بدوي قبل از تاريخ مكتوب و مدون جهان دارد، به عنوان مثال، بومي‌ها نيزه‌هاي كوچك سمي را تنها با ماليدن سر آن به پشت قورباغه و خشك كردن آن در هوا مي‌ساختند. روي اين نيزه‌هاي كوچك آنقدر سم وجود داشت كه براي فلج كردن حيوانات كوچك كافي بود.  در سال 190 قبل از ميلاد نيروي دريايي هانيبال از سمومي كه مستقيماً از مارها استحصال مي شد عليه دشمنانش استفاده كرد. در دوران ميلاد مسيح يك مرد آفريقايي كه عليه رومي‌ها به مبارزه برخواسته بود يك استراتژي مشابه اتخاذ نمود. بدين ترتيب كه سپاه او در جنگ‌ها طوري وانمود مي‌كرد كه بسيار ترسيده و حيران پا به فرار مي‌گذاشت و مقادير زيادي اموال و دارايي از جمله مقدار زيادي شراب مسموم پشت سرخود به جاي مي‌گذاشت. نيروهاي دشمن كه از پيروزي آسان خود خوشحال و مغرور بودند، جشن مي‌گرفتند و به خوردن و آشاميدن مي‌پرداختند كه در نتيجه همگي آنها به يك خواب تخديري فرو رفته و توان هيچ گونه مقاومتي را نداشتند. در مورد سلاح‌هاي ميكروبي نيز مي‌توان گفت كه قدرت استفاده از اين نوع سلاح به جنگ‌هاي قبل از ميلاد باز مي‌گردد. مثلا در جنگ‌هاي پيش از ميلاد ميان امپراطوري‌هاي آن زمان ايران و روم و مصر «روميان» لاشه متعفن حيوانات و نيز اجساد قربانيان جنگ را كه ناقل انواع بيماري‌ها چون «وبا»، «طاعون» و «تيفوس» بودند را با منجنيق به ميان اردوگاه ارتش مقابل خود پرتاب مي‌كردند، يا آنها را در چاه‌ها،‌ رودخانه‌ها و سرچشمه‌هاي مورد استفاده دشمن مي‌انداختند.

+ نوشته شده در  پنجشنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۸۶ساعت 6:24  توسط ق  |